Als je chronisch te veel psychische belasting ervaart, dan raakt niet alleen je hoofd oververhit, maar heeft dat ook zijn weerslag op het type emoties dat domineert en op jouw lichamelijke gesteldheid.
Chronische psychische stress ontstaat als er lange tijd een onaangename spanning is. Bij mensen met een persoonlijkheidsstructuur die overeenkomt met die van mij ligt de oorzaak in het feit dat je lange tijd ervaart dat je “te veel aan je hoofd hebt” en dus steeds denkt aan wat je moet doen en hoe je zaken het beste kunt oplossen. Je blijft je zorgen maken in de relationele en/of zakelijke sfeer, het to-do- lijstje wordt zeker niet korter, deadlines zijn te dichtbij. En dan zijn er ook nog – en ja, het zijn absoluut de lieve mensen die het goed bedoelen en van je houden – om je heen, die zeggen “het zou goed zijn als je je eens lekker ontspant”. Jij kunt ze geen ongelijk geven, maar je komt vervolgens tot de ontdekking dat dat dus niet meer lukt. Een dag naar de sauna… nee, daar heb je echt geen tijd voor!! De planning inleveren zonder details … nee, kan echt niet. Hoe doe je dat, ontspannen?
Ik ken het fenomeen. Heb een burnout gehad 20 jaar geleden en ben later ook nog eens overspannen geweest. Heel verklaarbaar allemaal, want ik heb namelijk de karakter- eigenschappen voor chronische psychische stress en de situatie was in beide gevallen “ideaal”; enorme druk van de omgeving door ziekte van dierbaren, zorg voor kleine kinderen, een baan waarvoor ik een grote verantwoordelijkheid voelde, vrijwilligerswerk waarvan ik vond dat ik dat niet kon laten vallen. Hoezo enorme druk? Ja, wel met mijn persoonlijkheidsstructuur met een behoefte aan erkenning voor mij als persoon en voor mijn competentie. Die behoeftes gaan samen met een groot verantwoordelijkheidsgevoel, loyaliteit, de neiging tot te veel aanpassen/pleasen en zorgen voor de ander en hoge strenge eisen stellen aan mezelf. En vanmiddag vroeg ik me ineens af toen ik mezelf de eis stelde “en nu ga je lekker ontspannen” en ik alleen maar kon verzinnen dat opruimen eigenlijk wel het liefst was wat ik wilde doen en dat ik geen rust had voor een roman… mmm… heb ik weer last van chronische psychische stress ?
En ik heb het lijstje er maar weer eens bij gepakt dat ik voor dit type cliënten gemaakt heb:
- Vermindering van productiviteit – “wat heb ik eigenlijk gedaan vandaag”.
- Regelmatig te laat komen – “hoe kon ik de tijd nou vergeten”.
- Een te volle agenda – “als er maar niets uitloopt” en “o, ik word al moe als ik er naar kijk”.
- Afspraken en belangrijke informatie vergeten – “waar lag dat nou” en “we hebben je gemist”.
- Meer fouten maken van gebruikelijk (vooral onhandige en domme fouten) – weer een glas kapot.
- Snel afgeleid zijn door onrust en multitasken – “waar was ik nou eigenlijk mee bezig”.
- Snel geëmotioneerd zijn – “ik red het allemaal niet meer” en “wie zorgt er nou voor mij”, boosheid.
- Moeite hebben met beslissingen te nemen – “wat wil zij het liefste, o en hij wil dat juist niet …”
- Zichtbare (!) vermoeidheid – kleine oogjes, wallen, niet geconcentreerd kijken.
- Lichamelijke klachten zoals hoofdpijn, buikpijn, maagklachten, nek- en schouderklachten.
- Alsmaar doorgaan omdat het nog niet af is – “heb het beloofd” en “niemand anders doet t”.
Gelukkig herkende ik alleen het laatste, dus nee, het licht staat (nog) op groen. Maar de gevarenzone is dichtbij, dus heb ik besloten om tijd in te plannen om bij te werken en voor nu de boel de boel te laten en samen een avondwandeling te gaan maken. Even “niks”.
Geen reacties