Ik twijfel aan alles
“Er wordt over me gepraat …. denk ik. Vandaag in de lift keek weer iemand me onderzoekend aan; gisteren bij de koffiehoek viel het stil toen ik eraan kwam.
Ik durf er niets over te zeggen, want ik weet niet wat er speelt. Het voelt al zo vanaf de aankondiging van de reorganisatie een half jaar geleden.
Wie kan ik vertrouwen? En klopt het wat ik merk of verbeeld ik het me? Ik weet het niet meer.
Ik twijfel aan mezelf. Ik twijfel aan de kwaliteit van mijn werk. Ik slaap er niet van.”
Ik kan niemand vertrouwen
Mijn client zit ineengezakt in de stoel.
“Dit speelt al een half jaar zeg je?” vraag ik.
“Ja, het begon met het praatje van het adviesbureau dat de directie heeft ingeschakeld om de reorganisatie te begeleiden. Op een vraag van mijn collega werd gereageerd met ‘Daar kan ik hier in deze setting geen antwoord op geven.’ Verder geen info of uitleg. Dodelijk was dat. Ik weet nog dat ik verstijfde. Het vertrouwen in de transparantie van het proces en besluitvorming was in één keer weg. Het gevoel wat ik toen kreeg had ik al heel lang niet meer zo erg gehad, maar ik herkende het meteen: mijn jeugd waarin ik van weeshuis naar pleeggezin naar pleeggezin ben gegaan en waarin ik nooit wist waar ik de week erna zou zijn. Ik ben jarenlang gepest op school en in de gezinnen waar ik was. Ik heb toen een hechtingsprobleem ontwikkeld en een wantrouwen naar alles en iedereen. Dat ‘einzelgänger-gefühl’ was meteen weer terug.”
Er glijdt een traan over zijn wang.
“Is er iemand op jouw werk die je in vertrouwen zou kunnen nemen?” vraag ik voorzichtig.
“Nee”, die fout maak ik niet meer, “zwakkelingen worden altijd als eerste gepakt. Dat is zo onrechtvaardig!”
“Heb je een plan?” Ik kijk hem aan en zijn ogen vertellen het antwoord. Hij kijkt me wanhopig aan.
De ladder uit de put
“Okay”, zeg ik, “deze situatie houd je niet vol en jij gaat door tot je een burn-out hebt. Klopt dat?”
“Ik weet het niet meer Hetty”, zegt hij zacht.
“Herman, er zijn volgens mij twee scenario’s. Of je gaat eraan onderdoor of je meldt je nu ziek. In beide gevallen stel ik voor dat je hulp zoekt. Je zit nog steeds vast in een oud trauma. Als dat niet wordt opgelost, blijft het zich herhalen en blijf je iedere keer weer dezelfde situatie tegenkomen en doorleven waarin je je volledig waardeloos en hopeloos voelt en je over de kop werkt. Jij hebt hierin ook een aandeel. Je bent volwassen en geen kind meer. Je hebt nu de mogelijkheid om jouw diepe verdriet en angst aan te kijken en jouw grenzen te stellen. Wat zou je doen als iemand jou jouw situatie zou voorschotelen?”
Het blijft een paar minuten stil.
Dat zegt ie terwijl hij me aankijkt “ik zou hem zeggen dat er een ladder hangt in de put en dat ik boven aan de put sta om hem aan te moedigen.”
“Dat is wat je van mij kunt verwachten” zeg ik. “Ik begeleid jou stap voor stap naar boven uit de put. Jij moet alleen wel de stappen zetten. Dat kan ik niet voor je doen.”
“Ik ga me morgen ziekmelden”, zegt Herman.
“En ik schrijf een visie voor de bedrijfsarts” zeg ik.
Hetty Jansen-Verhagen
Gecertificeerd trainer en coach Process Communication en lichaamsgericht therapeut
Noot: Herman is een gefingeerde naam die ik gebruik voor mijn cliënt in deze blog. Herman ervaart tweede en derde graad disstress en zit vast in steeds opnieuw geleefde faalpatronen. Voor het trauma wordt tevens een psychotherapeut ingeschakeld die ondermeer EMDR toepast.
Geen reacties